നഷ്ടം

ഓഫീസില്‍ നിന്നും വീട്ടിലേക്കെത്തുന്ന ദൂരമത്രയും ദേവയാനി പരിഭ്രമത്തില്‍ ആയിരുന്നു.അവള്‍ സാരിത്തുമ്പ് കൊണ്ട് ഇടയ്ക്കിടെ മുഖം തുടയ്ക്കുകയും ,തല ഇരു വശങ്ങളിലേക്കും ചലിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു കൊണ്ടേ ഇരിക്കുന്നു.ട്രെയിനിനു വേഗത തീരെ ഇല്ലെന്നു തോന്നി അവള്‍ക്ക്‌

.മോന് കടുത്ത പനിയായിരുന്നു ഇന്നലെ രാത്രി മുഴുവന് പിച്ചും പേയും പറയുന്നത് കേട്ട് ഭയം തോന്നി,മരുന്ന് കൊടുത്തിട്ടും നനഞ്ഞ തുണി നെറ്റിയില്‍ വെച്ച് കൊടുത്തിട്ടും ഒരു മാറ്റവും കണ്ടില്ല.രാവിലെ ഓഫീസില്‍ വന്നു ലീവെടുത്ത് പോരാമെന്നു വെച്ചതാണ്.ലീവെടുക്കാന്‍ പോയിട്ട് നിന്ന് തിരിയാന്‍ പറ്റാത്ത പണി ഉണ്ടെന്നു പറഞ്ഞ കാര്കശ്യക്കാരന്‍ മാനേജരോട് എതിര്‍ത്തൊന്നും പറയാന്‍കഴിയാത്ത അവസ്ഥ..

അമ്മയോട് വിളിച്ചു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ സാരമില്ല മോന് കുറവുണ്ടെന്ന മറുപടിയില്‍ മനസ്സല്പം തണുത്തു.

"ചേച്ചി ഇറങ്ങുന്നില്ലേ? "

സുമയുടെ ചോദ്യമാണ് ഓര്‍മയിലേക്ക് ഊളിയിട്ട മനസ്സിനെ തിരികെ കൊണ്ടുവന്നത്.

ധ്രിതിയില്‍ ഇറങ്ങി നടന്നു.പിറകില്‍ ട്രെയിന്‍ വീണ്ടും ഏന്തിവലിഞ്ഞു പുറപ്പെടുന്ന സ്വരം..

വയല്‍ വരമ്പിലൂടെ ഓടി കിതച്ചു കൊണ്ട് വീട്ടു മുറ്റത്തെത്തി.


അമ്മ കിണറ്റുകരയില്‍ നില്‍ക്കുന്നു.അമ്മയുടെ പച്ചക്കറിതോട്ടം തേവി നന്യ്ക്കുകയാണ്..കിണറില്‍ നിന്നും കോരിയെടുത്തെ അമ്മ വെള്ളം ഉപയോഗിക്കു..

അത് കൊണ്ടാണ് കിണറിലെ വെള്ളം കണ്ണാടി പോല്‍ തെളിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്നതും..

"മോനെവിടെ അമ്മാ?" എന്‍റെ ചോദ്യം കേട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കി,നനഞ്ഞ കൈകള്‍ ഉടുത്തിരുന്ന തുണിയുടെ കോന്തലയില്‍ തുടച്ചു കൊണ്ട് അമ്മ അരികിലേക്ക് നടന്നു വന്നു,സ്വകാര്യം പറയുമ്പോലെ മന്ത്രിച്ചു,"മോന്റെ അച്ച വന്നിട്ടുണ്ട്,അകത്തുണ്ട്"..

മനസ്സിലേക്ക് ഒരു കൊടുംകാറ്റു വീശിയടിച്ചു,അമ്മയുടെ കണ്ണുകളിലെ അരുതേയെന്ന ഭാവം അവഗണിച്ചു അകത്തേക്ക് പാഞ്ഞു.മകനെ മടിയില്‍ വെച്ച് ഇരിക്കുന്ന ആളെ കണ്ടു ഞെട്ടി,മെലിഞ്ഞ് തോള്‍ എല്ലുകള്‍ വെളിയിലെക്കുന്തിയിക്കുന്നു..മുടിയിഴകളില്‍ വെളുപ്പിന്റെ അതിപ്രസരം..ദേവേട്ടന്‍ തന്നെയോ ഇത്..പത്തു വര്‍ഷങ്ങള്‍ ഇത്രയധികം മാറ്റങ്ങള്‍ ഒരാള്‍ക്ക് വരുത്തുമോ? കാലുകളില്‍ വിലങ്ങു വീണു..


ആര്‍ത്തലച്ചു പെയ്യുന്ന മഴയോടൊപ്പം പെയ്തിറങ്ങിയ തന്റെ കണ്ണീരിനെ വകവെക്കാതെ നടന്നു നീങ്ങുന്ന ദേവേട്ടന്‍ ..ജീവിതത്തിലെ പ്രതീക്ഷിക്കാതെ സംഭവിച്ച ആഘാതത്തില്‍ നിന്ന് മുക്തി നേടാന്‍ സമയം ഒരു പാടെടുത്തു..മുറിവുകള്‍ പാതി ഉണങ്ങി പൊറ്റ കെട്ടി കിടന്നു..ഇതിപ്പോള്‍ വീണ്ടും പറിച്ചെടുത്തു വേദനിപ്പിക്കാന്‍..അമര്‍ഷത്താല്‍ തുള്ളുന്ന മനസ്സോടു തിരിച്ചു നടന്നു..

അമ്മ അടുക്കളയില്‍ മരുമകനെ സല്കരിച്ച പലഹാരങ്ങള്‍ മൂടിവെക്കുന്ന തിരക്കിലാണ്..പാവം ഞാന്‍ ദേഷ്യപ്പെടുമെന്നു ഭയന്നായിരിക്കും.

.ഇറയത്തെ ചവിട്ടു പടിയില്‍ ചെന്നിരുന്നു.

"കഴിഞ്ഞത് കഴിഞ്ഞു ...ഇനിയെങ്കിലും രണ്ടാള്‍ക്കും ഒരുമിച്ചാലെന്താ..
എത്ര നാള്‍ ഞാന്‍ കൂട്ടുണ്ടാവും കുട്ടീ..നിക്ക് ഭയമാവുന്നു..ഈ കാലത്ത് നിന്നെ പോലൊരു പെണ്‍കുട്ടി തനിച്ചാവാന്നു വെച്ചാല്‍..

അമ്മയുടെ നേര്‍ക്ക്‌ അയച്ച നോട്ടത്തിന്റെ രൂക്ഷതയായിരിക്കണം അമ്മ മുഖം തിരിച്ചു ദൂരേക്ക് നോക്കി..വിഷാദം സ്ഫുരിക്കുന്ന അവരുടെ മിഴികള്‍ സജലങ്ങള്‍ ആയതു കണ്ടു ഉള്ളു നൊന്തു.എഴുന്നേറ്റു ചെന്ന് അമ്മയെ കെട്ടി പിടിച്ചു കൂടെ തേങ്ങി.."അമ്മെ നിക്ക് വയ്യാ ആ ആളെ എന്‍റെ ഭര്‍ത്താവായി കാണാന്‍..അമ്മ എന്നെ നിര്‍ബന്ധിക്കരുത്.." അമ്മയുടെ ഉടല്‍ വിറക്കുന്നത്‌ അറിഞ്ഞു..വിഷമം കാണും പാവത്തിന്..

താന്‍ കാരണം ഒരു പാവം തമിഴത്തിയും,തന്റെ ഭര്‍ത്താവില്‍ അവര്‍ക്ക് ജനിച്ച മക്കളും,അനാഥര്‍ ആകരുതല്ലോ..


"മോനുറങ്ങി..കിടത്തീട്ടുണ്ട്.."വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു ശേഷവും ആ ശബ്ദത്തിനു മാത്രം ഒരു മാറ്റവും കണ്ടില്ല..ശൂന്യമായ മനസ്സ് പോലെ നിര്‍വികാരമായ മുഖത്തോടെ ഒന്ന് കൂടി നോക്കി..കണ്ണുകള്‍ നീര്നിറഞ്ഞു..ഹൃദയത്തില്‍ എവിടെയോക്കെയോ മുള്ള് കൊണ്ടത്‌ പോലെ..



തന്നെ ആദ്യമായി അറിഞ്ഞവന്‍; താനും..ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യാവസാനത്തെ പുരുഷന്‍ എന്ന് മനസ്സില്‍ അരക്കിട്ട്‌ഉറപ്പിച്ചിരുന്നു.. സ്നേഹത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ യാതൊരു വിട്ടു വീഴ്ചയും ചെയ്യാന്‍ ഒരുക്കമല്ലായിരുന്നു..മദ്രാസില്‍ നല്ല ജോലിയുള്ള പയ്യന്‍, നല്ല തറവാടി,അച്ഛനമ്മമാരുടെ ഒരേ ഒരു പുത്രന്‍..അച്ഛന് ദേവനാരായണനെ ഇഷ്ട്ടപ്പെടാന്‍ ഇതില്‍ പരം ഒന്നും വേണ്ടിയിരുന്നില്ല..



കല്യാണം കഴിഞ്ഞു ദേവന്റെ തറവാട്ടില്‍ താമസമാക്കിയപ്പോള്‍ ആദ്യമാദ്യമൊന്നും ദേവന്‍ തന്നെ സ്നേഹിക്കാന്‍ പാട് പെടുകയായിരുന്നെന്നു മനസ്സിലായിരുന്നില്ല.



ദേവന്റെ അമ്മയുടെ സ്നേഹപൂര്‍ണമായ പെരുമാറ്റത്തില്‍ ആ വീടുമായി കൂടുതല്‍ അടുത്തു.വിവാഹത്തിനെടുത്ത രണ്ടു മാസത്തെ അവധി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ദേവന് പോകാന്‍ തിടുക്കമായിരുന്നു..കരഞ്ഞു ചുവന്ന തന്റെ മുഖത്ത് കവിളില്‍ മൃദുവായി തട്ടി യാത്ര പറഞ്ഞു ഇറങ്ങിയപ്പോള്‍ ശരിക്കും പകച്ചു..ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിച്ച യാത്ര പറച്ചിലായിരുന്നില്ല അത്..



കല്യാണ "വിശേഷങ്ങള്‍ " തിരക്കാന്‍ വന്ന കൂട്ടുകാരികളോടൊക്കെ പുഞ്ചിരിയില്‍ മറുപടി ഒതുക്കി..അവര്‍  'കള്ളി' എന്ന് വിളിച്ചു കളിയാക്കിയപ്പോള്‍ വിശേഷമായൊന്നും എന്നില്‍ സംഭവിച്ചില്ലല്ലോ എന്ന് സ്വയം ചോദിച്ചു.



ദേവേട്ടന്റെ അമ്മ നിരന്തരം തന്നെ കൊണ്ട്  കത്തുകള്‍    എഴുതിച്ചു..ദേവേട്ടന്‍ ഫോണ്‍ ചെയ്യ്മ്പോളൊക്കെ തന്നെ കൂടി മദ്രാസിലേക്ക് കൂട്ടാന്‍ നിര്‍ബന്ധിച്ചു.
തന്നെ കൂടെ കൊണ്ട് പോയാല്‍ അമ്മ ഒറ്റക്കാവുമെന്നു സ്നേഹത്തോടെ പറഞ്ഞു ദേവേട്ടന്‍..മാസത്തില്‍ നാട്ടിലെത്തുന്ന രണ്ടു ദിവസം..അത്രയും മതിയാവില്ലെങ്കിലും,ആ രണ്ടു ദിവസം ദേവയാനിയെന്ന തന്റെ ജീവിതത്തിലെ തിരുവാതിര നാളുകളായി.

ദേവേട്ടന്‍ പഴയത് പോലെ അല്ലാതെ തന്നെ സ്നേഹിച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നെന്ന അറിവ് ഒരു പാട് സന്തോഷമുളവാക്കി.തന്നിലെ സ്ത്രീത്വത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞ നാളുകള്‍ താനൊരു അമ്മയാവാന്‍ പോകുന്നെന്നറിഞ്ഞ നിമിഷം...


ദേവേട്ടന്റെയും, തന്റെയും വീട്ടില്‍ സന്തോഷത്തിന്റെ പൊട്ടിച്ചിരികള്‍
പൂത്തിരികളായി വിരിഞ്ഞു....ദേവേട്ടന്റെ അമ്മയ്ക്കായിരുന്നു ഏറെ ഉത്സാഹം..
പുഷ്പാര്‍ച്ചനയും, പൂജയും,ക്ഷേത്രപ്രദക്ഷിണവും..അവസാനം ഉണ്ണി പിറന്നു..


ഗുരുവായൂരില്‍ ചോറൂണും കഴിഞ്ഞു വന്ന ദിവസമാണ്..അശനിപാതം പോലെ അവള്‍ പടികടന്നെത്തിയത്..വീര്‍ത്ത വയറും കയ്യില്‍ ദേവേട്ടനെ വാര്‍ത്ത്  വെച്ച പോലെയൊരു മോനുമായി, മെലിഞ്ഞ ഐശര്യവതിയായ ആ സ്ത്രീ ദേവേട്ടനോട്
കരഞ്ഞു കൊണ്ട് സംസാരിക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോള്‍ ചിത്ത ഭ്രമത്തിലേക്ക് വീഴാതിരിക്കാന്‍ താനൊരുപാട് ബുദ്ധിമുട്ടി.ആ കുഞ്ഞു മുഖത്തിനേക്കാള്‍
വലിയ തെളിവൊന്നും ആര്‍ക്കും വേണ്ടിവന്നിരുന്നില്ല.

ദേവനാരായണന്റെ വീടിന്റെ പടിയിറങ്ങുമ്പോള്‍ ആ സ്നേഹനിധിയായ അമ്മയുടെ തേങ്ങല്‍ കേട്ടില്ലെന്നു നടിച്ചു..ഹൃദയം നൂറായി നുറുങ്ങിയത്‌,അച്ഛന്റെ മരണ വാര്‍ത്ത കേട്ടപ്പോഴാണ്..മകളുടെ ദുര്‍ഗതിയറിഞ്ഞു ഹൃദയം പൊട്ടി മരിച്ച അച്ഛന്‍!

അമ്മയ്ക്കെങ്ങിനെ ക്ഷമിക്കാന്‍ കഴിയുന്നു ഈ മനുഷ്യനോടു..അമ്മ എന്നും തണുപ്പിന്റെ മേലങ്കി എടുത്തണിയുന്നു.അമ്മയുടെ നിര്‍മലമായ സ്നേഹമാണ് തന്നെ ഇന്ന് ജീവിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിക്കുന്നതും..

തിരിഞ്ഞു നോക്കാതെ പടികള്‍ ഇറങ്ങുകയാണ് ദേവനാരായണന്‍..
പോകട്ടെ..തന്റെ ജീവിതത്തില്‍ നിന്ന്  എന്നേ   അടര്‍ത്തി മാറ്റിയതാണീ മനുഷ്യനെ!